Asla değiştiremiyeceğin şeyler için üzülme.
Değiştirebileceğin ama
istediğin halde değiştiremediğin şeyler için
mutsuz ol veya ağla.
Asla “bir daha sevmeyeceğim” deme.
Mahçup olursun.
Asla sevgiyi arama
çünkü sen aradıkça o saklanır kapı arkalarına.
Sevgi seni istedi mi bulur.
Zamanı vardır.
Tıpkı baharı, kışın arasan da bulamayacağın gibi.
Ya da bulsan da
asla onun gerçek bir bahar olmadığını
kabul etmek zorunda olacağın gibi.
O bulduğun sadece bir aldanmışlıktır.
Aldanırsan, tıpkı kış ortasında çiçek açan
erik ağaçlarına dönersin.
Kışın ortasında sevinçten çiçek açarsın.
Kış gerçek yüzünü gösterince de donarsın;
anlarsın ki yaşadığın bahar
kış ortasında yaşanan yalancı bir baharmış.
Erik ağacı gibi donarsın o zaman
ve o yaz boşa geçer.
Meyvesiz, kimsesiz.
Sevgi aranmaz. Sevgi istedi mi seni bulur.
Hiç ummadığın bir anda arkanda beliren
bir dost olur bu bazen.
Otobüs durağında ensende hissettiğin bir nefes
alır götürür seni sevgiye.
Bir tesadüf sana sevgiyi taşır.
Sen sevgiyi aramamışsındır.
Tıpkı gecikse de gelen
ve geleceğinden emin olduğun bahar gibi.
Tıpkı bir sabah kalktığında
baharın pürüzsüz yüzü ile karşılaşman gibi
bulmuştur seni sevgi.
Sevgiyi kaybederken de cesur olmalısın.
Yüreğin dolu olmalı sabır ve güçle.
Her kaybedilen kazanılan bir derstir zaten.
Sevgi çok şey öğretir severken ve kaybederken.
Sevgiyi kaybederken
aslında onu hiç kaybetmek istemediğini öğrenirsin.
Sevgiyi kaybederken, onu kaybetmenin,
bulmak kadar güç olmadığını
ama acısına katlanmanın ne güç olduğunu öğrenirsin.
Sahipken sevgiye hep yanında olacakmış gibi
onu hoyratça harcamışsındır.
Kaybettiğinde ise
her an yanında olacağına inanmakla
ne büyük yanlış yaptığını anlarsın.
Ve bir dahaki sevginde daha temkinlisindir.
Hem severken, hem kaybederken.
Bir önceki sevgi öğretmistir bunu sana.
Her kayıp bir derstir alman gereken.
Çünkü hiçbir sevgi tek başına var olamaz.
Ayrılamaz daha öncekilerden.